Son Durak
Dişarda,
Kar, firtina, bora... Kimsesizlik, çaresizlik Konuk bende bu akşam, Aç ruhlarinda hora tepiyor zaman. Ne başlarinda islanmadik bir tel saç, Ne benizlerinde bir damla kan. Şiirler okuyorum onlara Ölüp de yaşayan ozanlardan. Avuntu olmuyor gülen, aglayan dizeler... Anliyorum. Sonra kucak, kucak Anilarimi sunuyorum: Geziyoruz, kent, kent bucak, bucak. Yine çaresizligin boynu bükük, Yine kar, firtina, bora Kimsesizlik nerdeyse donacak. Bu an, çok uzaklardan Bir müjde getirse biri, Ister melek olsun, isterse şeytan - Haber salmiş - dese sevgilin Son duraktan. Koşacagim, koşacagim. Son damla kan Dökülünceye dek damarlarimdan. Öpecegim taşlarini Sana varan yolun tek, tek Görenler zavalli diyecek Boş gözlerle bakacaklar aciyarak. Çünkü ne sen varsin, Ne de o son durak. |