elais VIIelais biz güzgüleriydik tunca boyalı akşamlardı bize kalan acımasız deli deli esen rüzgarlar kurşun misali kuru yapraklar yırtılmış bir gök yüzü bardaktan boşalırcasına yağan yağmurlar ateşi sönmüş külü kalmış bir avuç sevda artığı yanık türküler... elais yüzümüzde hazan artığı bulaşık mor hüzünler umutlar kurumuş tel tel sarmaşık aşktan arta kalan... göğümüzde hiç tanımadığımız gökkuşağıydı eksiğimiz bir de adı bile olmayan yıldızlarımız ve lacivert akşamlarımız o sağnaklardı belki de tenimize değen soğuk soğuk can suyumuz iyot kokan dalgalı denizlerimiz ve yakamozlardı bir de eksiğimiz ... elais... bulutlar ardından bir damla güneşti beklediğimiz titreyerek tenimize ölgün ölgün değsin diye avunduğumuz gün kırıntıları peşinden koştuğumuz bir damla ışıktı kollarında can bulacağımız... en güzel şiirimizin son mısrasını yazıyoruz şimdi ıslak ıslak zemheriler öncesi ayazında yanmakmış kaderimiz güz gülleriydik güz ve biz elais... elais her yerde ölüm sessizliği var mermerlerin lal olmuş dilinde garip sükun toprak kokulu kurşuni bir hüzün dökülüyor başımızdan... doya doya hasretle mertce sarıldığımız toprağaydı sevdamız lavanta kokulu sandıklarda saklı kaldı hiç yaşamadımız sevgimiz sevinçler o eski çocuksu heyecan sokak aralarında kaybolup gitti... elais bu son bozgun anlamını yitirdi sevinçler borcumuz sadece dudak kıyısına düşecek bir damla tebessüm... biz hiç kelebek tanımadık nede allı morlu çiçekler cıvıl cıvıl kuşlar tutunmadı hiç bedenimize seher vakti yıldız yıldız şebnemler... elais gam dolu geceler boyu sadece hüzün taşıdık goncalarımızda boyun büktük bekledik usul usul sesiz sesiz düşen kar tanelerini bekledik.. elais biz hiç bahar yaşamadık hazan vakti açan güz gülleriydik biz elais sevdaya acıyla gülümseyerek doğduk ve susamış olarak öldük... Hasan ODABAŞI |
yüreğine sağlık dostum