yine sessizlik
hep bana yansımalarını yaşıyorken hayatın
nasıl oluyor da hep sen oluyorsun merkezimde üstelik ben kırk yıllık hatır için içmemiştim o kahveleri seninle ki tecrübeyle sabit yokmuş da anlaşılan bu şehri gölgemle arşınladığımdan o da güneşsiz havalarda terk ediyor ya neyse bu konumuz dışı kim bilir belki de ben çok çekilmezmim ve de densizim bilirim ki bir nefesle kış bile bahar olur ah keşke bir ses etseydin de şimdi ne sen ne de ben böyle sarılmasaydık sabun kokulu yastıklara ıslak yatağımızda gördün mü bak yine sen yine sensizlik ve sessizlik atilla güler |
bunları bilerek biraz da insanın kendi için yaşaması gerek galiba