yine bir akşam üstü
elimde bir kalem,
bir kaç kağıt
savruluyor rüzgarla,
bir kaç kağıt
ıslanıyor yağmurla...

aklım beni terk etmiş çoktan...
senin gidişinden daha yankılı oldu
onun beni terk edişi...
öyle bir bıraktı ki beni
direnemez oldum senin yokluğuna,
tutamaz oldum göz yaşlarımı
ve
her göz yaşıma
omuzunda akıttığım yaşlarmış gibi
sarıldım...
sana dokunmuşlar gibi...

biliyorum...
aynı yolda yürüsekte
aynı noktaya varamıyoruz.
biliyorum
deli diyeceksin
diyorlar da,
ama bazen
hatta sık sık
senin yürümüş olabileceğin
yollarda yürüyorum.
senin bastığın taşlara basabilmeyi
umut ediyorum.

biliyorum...
ben aslında
seni değil
kendimi arıyorum...

alışıyorum
karanlık gecelerde
hasretinle sevişmeye.
direniyorum
başka gözlere akıtmamak için yüreğimi.
savaşıyorum
içimdeki seni katletme diye.
gülüyorum
hemde çok
karşıma çıkan herkese.
çünkü
beni gördükçe adımı adınla ansınlar diye...

aklım beni terk etmiş çoktan...
o gittiğinden beri
kalbim hükmediyor bana.

bir cin çıksaydı karşıma
hani
tıpkı masallardaki gibi
ve
olsaydı bir dilek hakkım
ne mal mülk
ne şan şöhret
ne sağlık sıhat
ne de seni dilerdim...
açlıktan ölmek üzere olan bir çocuk edasıyla
gözlerim masum
yüreğim fırtınalar kopan bir liman
başım dik...
sesim titremeden
tek istediğim şeyi
kendimi dilerdim...
açlıktan ölmek üzere olan bir çocuk edasıyla
az sonra öleceğimi bile bile
kendim olarak ölmeyi yeğlerdim...

ve bir kahkaha atar
adını adıma ekler
seni kirletmeden ben olarak
çeker giderdim...