milim milim yaralarım var
senin değil, başkasının kardeşi olmak gibi
zaten hiç olmamak gibi
olmadığını anlayıp, çabalamak gibi
çabalarken her adımda bir ayak parmağım kırılır
koparmak isterken onları,
başkasının ayak parmaklarını "abla parmağı"ymışcasına sevmen gibi.
milim milim ilerler gözyaşlarım
hiç ağlamayıp, "abla parmağı"nın üstüne bir kova su dökmek,
yıkamak onu safça, tutkulu
kırık, kangren parmaklarıysa itmek.
onların üstüne hiç gözyaşı değmedi zaten,
çatlaklarının arasına girmedi hiç yaşam suyu,
ona sıfır geriden başladılar hep, ilerleyemediler de.
dilim dilim parmaklarım var artık,
fazla görünsün acım, belki o zaman ağlarım,
ama gözyaşlarım hep başka "abla parmağı"nın içinde,
benim olmayacak, sahip olduğunu sandığım halde.
abla parmakları alacaklar parça parmaklarımı
geri vermeyecekler bana
buna değer görmeyecekler belki de,
değersizliğim için.