OtarOtar gittiğinden beri Binaların tepelerinde kuşlar Soluk renkli parklarda uyuyorum Kalıp bir mutluluk, çöplükteki kediyle oynuyor Kedi utancından ölüyor Otar’ı bulamıyorum Otar uçtuğundan beri Yuvamızdan uçurtmalar kaçıyor Aynada hep aynı yüz Ayna bana acıyla bakıyor Tahta kapılarına dokunmaya korkuyorum bahçenin Ensemde Otar’ın nefesi Otar’ımızı kaybettiğimizden beri Ellerimle toprağı kazıyorum Onu yine de bulamıyorum |