kına
arap bir kadının eline ağıt yakıyordu güneş
gizlice sevişiyordu yalnızlıkla bir kadın kimse o çocuğu sevmiyordu doğruca kimse yazmıyordu o şiiri turuncu bir sevince ağlıyorduk yalnızca kadınlar oğlan çocuğu bekliyordu tanrıdan benim keyfim kaçıyordu kadınca birşeyleri idam ettirmek gerekti artık ibranice ilahi söylüyordu sakallı adamlar bu yürüyüş cenaze töreniydi bir aşkın çocuklar geliyordu gidiyordu çocuklar sulu bir yalanın en ortasındaydım ağlıyordum kısa bir ağıtla kurşunlar geldi sonra, gitti çocuklar rahmini tutuyordu kadın karanlığa gebe arkasında o büyü vardı izliyordu benim ellerim açıktı tanrıya kimse o çocuğu sevmiyordu artık kimse yazmıyordu o şiiri doğruca |