Savaş

Kan rengi topraklarda büyüdük biz
Bizim için gökyüzü hep gri renkti
Dumanla kaplanmış bütün hayallerimiz
Bir mermi gibi hep çelik gövdelerden sekti

Bütün umutlar toprağa düşmüş burada
Mahkum olmuş hürriyet, hayaller solmuş
Nefretin ayyuka çıktığı o pis kokulu havada
Çaresizlik yürür vahşet vücut bulur olmuş

Şimdi maziler kaplamış bütün sineleri
Aralanmış artık ölüm denilen kapı
Bir serap gibi her gece sevgilileri
Yad ederde parçalanır kalp denilen yapı

Dikenlerin olduğu bahçelerde yürüdük
Ne bir gül nede bir bülbül vardı orada
Uzaktan eve giden kafileler görürdük
Ama oda çivi çakılmış tahta bir kasada

Bez parçaları arasında kaybettik evimizi
Herkes tarlasına çelik şarapneller ekti
Bir dumanın üstüne çakılmış serimizi
Kim bilir hangi insan evladı görecekti

Gökyüzüne demir atmış artık kara duman
Yağmur değil zift yağıyordu üzerimize
Güneş doğmuyordu artık mavi semadan
Yaş pınarları kurumuş çaresiz gözlerimize

Hayallerin mayınlarla parçalandığı
Umutların mermilerle toprağa düştüğü yerdeyiz
Bir kapının sonsuzluğa aralandığı
Gerçek olan ölümün evindeyiz



İsmail Değmen