1990 yılında, bir gün eşimle birlikte, evde oturuken,midem bulandı, üzerime bir halsizlik geldi. hemen lavobaya koştum. Dışarıya da bir şey çıkaramadım ya! Bulantı ve halsizliğim geçmedi.Bir ara ,Eşim tırnaklarıma bakarak^’senin tırnakların morarmış,hemen GATA’ya telefon et.bir ambulans göndersinler ’ dedi. Gerçekten zarizor telefon ettim,ambulans geledi.Acile gittik. Acilde 300mg. asprin çiğnettiler
vs. netice kâlp krizi geçirmişsin diyerek acile yatırdılar ve on gün acilde yatarken
bu şiiri yazdım

.

( Aralık 1990 Kadıköy )

En sağlam uzvum kâlbim bilirdim ,
Ölüm sınırında tekrar , tekrar dirildim .
Yeni bir yaşam dedim , amma gamlıyım ,
Yolun yarısını geçtim , amma zamlıyım .

Kâlbin sesi duyulmazken normal hayatta ,
Arada bir kâlbim çarpar belirsiz bir saatte .
Mizacıma uygun mudur bulunsaydım bir yatta ?
Düşündükçe şükrederim bu yatakta , bu katta .


Istırabım durmaz , artarak azar da azar ,
Meleklerin kimi sevap , kimi de günahım yazar .
Ölüm düşüncesi dersen , ancak moralim bozar ,
AZRAİL gelip , olsa , olsa kabrimi kazar .

Yazabilsem her şeyi satırlara , ciltlere ,
Anlatsam duyguları BÜYÜK RİNTLERE.
Ya döksem kağıda , ya beynime oysam
Ya döksem göz yaşı , ya ıstıraba doysam .

Duyduğum ezan sesi , birkaç yönden geliyor ,
Ruhumun seslenişi gökyüzünü deliyor ,
Vahdetin bütünlüğü her türlü maddiyatı siliyor
El açıp YARADAN’dan ezanla, bin bir şifa diliyor.


Bu gün deniz sakin yine dalga yok ,
Martılar pike yapar sanki birer ok .
Pazar erken saatleri , ne misafir ne konuk .
Gözlerim ufuklarda , ne aydınlık , ne donuk .

Epey vakit buldum şiir yazmaya ,
Boşuna da olsa , iğneyle kuyu kazmaya
Uykularım saat başı , dakika başı bölündü ,
Yoğun bakım burası, , yine bir hayat söndü .