Bugün dünyam ayazdı,
Düşüncelerim yorgundu
Ve soğuktan ruhum dondu,
Ufuktaki güneşin kızıllığı,
Sislerin arasında boğuluyordu.
Çayırlar üşüdü ve ağladı,
Kırlangıçlar yuvalarında dondu,
Serçeler ağzı açık kaldı,
Kızıllığın ortasında
Kaybolan bulutlar,
Tek tek hizaya girmiş sıradağlar,
Bacalardan göklere yükselen,
Yanık sesli dumanlar,
Bugün çok ama çok üşüdü.
Bu gece taşları buz kesti,
Haşaratlar bedensizleşti,
Göller, çaylar, nehirler dondu.
Bugün düşünceleri buz tuttu,
Her bir ağaç: ‘Çıkma sokağa!’
Diye sessizce haykırdı,
Aralık, silkeledi ağaçları,
Ağaçlardan örtüler düşünce,
Soğuktan dona kaldı.
Yüce Rabbim! Soğuk havalar bile
Senin en büyük nimetindir,
Düşündürür beni geceleri,
Kalbimden dökülen heceleri.
Sen, bize ne verirsen güzeldir,
Buz kesen ayazınsa özeldir.
Ağlayan gözyaşlarım,
Ayazla arkadaştır geceleri,
Işıklar donar sokaklarda,
Sokak köpekleri cirit atar,
Ayazların kucağında sabahlar.
Dağların korkusuz zirvesi,
Kaş eder enginlere,
Ayazla selam yollar vadilere.
Üşüyorum hem de çok üşüyorum,
Üşüdükçe daha çok düşünüyorum,
Düşündükçe zamanı bölüyorum,
Zamanı kendime mahkûm ediyorum.
İyi ki soğuklar varsınız,
İyi ki ayazlar varsınız,
Nankör insanlara darsınız.
Hey gidi nankörler!
Şükrü bilmezsiniz,
Oturup ağlamazsınız,
Bir damla ayazı bile
İnsanlığa çok görürsünüz.
Soğuklar, ayazlar,
Sizi çok seviyorum,
Sizin sıcak sevginizle
Kalbimi ısıtıyorum.

Aralık/2011
Akdağmadeni