aşka çalan sesimin tesellisine sığınıyorum
tutulurken içimin sağanaklarına gözlerim
oysa kimse bilmiyor ve herkes benim
bir mutluluk türküsü söylediğimi sanıyor
düşlerimden çekip aldığım
yârime
sarılırken sımsıkı


/vefam da güzel…/


ve bilmiyorlar da dudaklarımın
gülerken kırmızı kırmızı
ne çok kanadıklarını
ki ele kalsa
hepten gülistanlık içim dışım
ne hasret
ne hüzün
ne de aşk sancısı


/sevgi ki uğramıyor kıyıma köşeme
ne benim için ne kendi…/


ıslandığımda iliklerime kadar
sırılsıklam
bir aşkı özlediğimi ve üşümenin
ne zalim şey olduğunu, çaresizliğimi
ve sığınmak istedikçe bir babanın
şefkatli avuçlarına, ana kokusuna
ki sımsıcak
nasıl da çocuklaştığımı
kimse bilmez
ben bilirim
bilmesine de gerek yoktur hiç kimsenin
çöktüğünde üstüme kara bulutlar


/sus, bilmesinler yüreğim
nasıl üşüdüğümü yalnızlıktan…/


hayır, kınamıyorum hiçbir şeyi
takdir de ediyorum yalnızlığımı üstelik
yalnızlık ki
doğuruyor her fırtına sonrası benim için
sevildiğinden habersiz bir sevgiliyi
bir sevinç bir sevinç
ve sonra o korkuyla beklediğim
bin ah
olsun…


/bir ölüm uykusudur aşk biliyorum
yüreğime her dokunduğumda…/


biliyorum, beyhude bir tutkudur aşk
siz, bakmayın falan filanıma
ki ne zaman tükense virgülüm, noktam
dökülür kirpiğimin ucundan
gece ölüsü bir sabaha
acırım


/siz, bakmayın sıkı sıkıya sarıldığıma
düşlerimden çekip aldığım bir aşka…/


dokunmayın şimdi, yaram sızlar, ağlarım
güz mevsimim ve sarı siyah hüznümle
kalmak için kalmamışsa geçerli bir sebebim
dokunmayın
şuracıkta ölebilirim...


Saadet Ün-10.03.2012