Haydi kapat gözlerini,
Hayal et bizim olmayan bir geleceği,
Hep böyle el ele, göz göze,
İster gerçek gibi, ister rüya,
Ne en güzel hayal,
Ne de rüya,
Gerçeğin yerini tutamaz nasıl olsa...



Alışılır belki, insan nelere alışmaz ki,
Minicik mutluluklara, en çok da gözyaşlarına,
Tutunmak istenilen her dal kırılmış,
Terk edilen yaşamlar gibi tüm çiçekler solmuştur…



Say ki ne yolu, ne yolcusu olmayan,
Gökyüzünün bile unuttuğu bir limansın,
Kur bakalım en güzelinden,
Nasıl hayal kuracaksan,
Bütün ömrün aksın gözlerinin önünden,
İçinde hiç mutlu öyküsü olmayan,
Yaşanmışlıkları izlerken…



İstenir ki yaşamlar, hayal kadar güzel olsun,
İstenir ki bütün güzellikler, hep sevmelerde buluşsun,
Ne var ki gün gelir, tüm hayaller bir anda tuz buz olur,
En aydınlık düşlerin finalleri bile karanlıklarda boğulur…



Şimdi kapat gözlerini, gene kur hayallerini,
Kapat yüreğini... Ne kimseyi gör, ne bir sesi duy...
İşte önüne serilmiş bohem bir hayat...
Hayallerini al yanına, gönlünce yaşat...

04/02/2012-Hatice Ak