Sonranın Ötesindehazan rüzgarlarında güller yaprak dökerken kanamalarım durdu acılar bitti senden sonra ölümün yoldaşıydım ve sensiz uyandığım her sabah zamanı tutmadım gidişinden sonra hevesim neşem yokluğa uğurlandı aynada gördüğüm yorgun yüzüm bana yabancı senden sonra kahkahalarım lal oldu dondu senli her kelime dudak ucumda gözlerim umutsuz bir bekleyişin pençesindeydi giden unutur kalan kalan korlarda kavrulur oysa giden de bendim kavrulan da senden sonra denizde izlerini bırakmadı ay ayak izlerini arıyorum kıyılarında yüreğimin ve gözlerin doğuyor zifiri karanlık geceme hüzün akarken gözlerimden geceye ellerini uzatıyorum ellerine sesin deyince sesime gel artık dönüşüm yok öncesine gidişim yok sonrasına seninle var oluyorum senin olduğun her anda açarken gözkapaklarımı yeşili gördüm ağaçta |
güzel bir şiir ve yorum.
tebrik ederim.