...Arın Artık...
Arın bu yüzündeki kalleş suretinden
Gözyaşlarından arın gözlerim Ve yüreğim,arın bu z’amansız sancılardan! Bırak içindeki kıvılcımı Aç gözlerini de dünyadaki yangına bak... Bak çiçekler kışın küsüyor Darılıyor toprağa,sonra bahar geliyor Ve güneşe gösteriyorlar yüzlerini Günebakanlar nasıl da çırpınıyor güneşe görünmek için Ve içindeki çocuk nasıl da ağlıyor Mutsuzluklardan arınmanı bekliyor,çırpınarak Umutların gün ışığını bekliyor, yüreğinin karanlığından kurtulmak için... Bak! İçindeki karanlığa inat,gökyüzü masmavi Ayaz vursa bile baharı bekleyen çiçeklere Ve bir bahar boyu bekleyip Karlar arasından boy gösteren kardelenlere bak... Arın artık, acımasızca hayata bakan gözlerindeki yalnızlıktan Yalnızlık Yaradan’a mahsustur Sen yalnız değilsin! Dilenen küçük bir çocuk Eline düşen iki kuruşla mutluluk buluyorsa Bir anne bütün acılarını Dizine uzanan çocuğunda unutuyorsa Arın bu hayatına aldığın yalanlardan Ve temizle suretini siyahlıklardan Gözlerini aç etrafına bak; Hayat küçümsediğin gülüşlerde Ve gözyaşlarının altında direnen mutluluklarda... ’BERİVAN’ |