SEBSEFA SOKAĞI İÇİN SONNET
ben hep senden yanaydım; o bildiğin sebsefa,
sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani; işte orda seninle gökyüzünü ilk defa çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani bir belleğin içinden atılan öteberi; kendini bir aşka benzeterek anımsar: en sığ yılları onun ve en derin günleri orda dururken işte, öyle ince, karamsar biri gibi o sokak... aşkımız fotoroman, okunmuş bitmiş artık, sürünüyor yerlerde; yağmur kendini okşar, yaprakları nemfoman o ağaç, duruyorken, soyunum, pencerede... bir beyaz mikoloji olur sözlerim orda; seni ansa da belki, aynalar anmasa da.. |