ORPHEUSA ŞİİRLER-1
herşey kanser! bu sayrılı
ve çorak kentten pis, murdar hüzünler bile kurtar- amaz olduk... çok gördüler... duygular yumrulmuş, kalpte kirler var söz’ün kanserine geldik: katı sözcükler ve taş gibi ele gelen şiirler- le donatıldı bu kent... yıkım, aşkı; çöküş, umudu imliyor şimdi; göğünse yavaş yavaş dökülüp ıssız bıraktığı sfer katı... kaskatı... artık keder bile keder vermiyor; acı, acıyı unuttu; güneşle kandili ayırdedemez olduk -kanserli saatler!.. sevinç, bulaşıcı bir sayrılık gibi tiksinç; kapılar çürüyor durdukları yerde, açmanın anlamı yok, kapamanın da... hiç... hiç... |