İÇBÜKEY SONNET
yalnızlık kalıtımdır... aynalara bıraktım;
kim bakarsa onundur aynaya benden sonra.... âh, sözlerde açtığım yaraları kanattım; durmadan arayarak tenimi sora sora ona yıktım kendimi... ben içine kapanık bir gece güneşiyle yolu yitiren yolcu! Belki onu bulmaya, belki de o bulanık Yolcu için durulan nehirlerle sonuncu Kez büyük gösterirken o kalıtı, öteki Durmadan küçültüyor... ortası bulunamaz!.. Pazarları verilen kanlı yalnızlık ek’i seni hep alıştığın aldanışa bırakmaz... gündüz herşey öyle düz, öyle dümdüz ki herşey; ben öyle bir aynayım, akşamları içbükey... |