ÇÖKMÜŞ BİR KENT İÇİN SONNET
ben kimden koptumdu, akşamlar depresif, manik
bir aynayla beni bağladı bana... pis bir kitap çöküntüsü: o, ben’im! kuğularla garanik -i ulyá!.. sürüngen giysileriyle iblis; alan da o’ydu, satan da... şeytanca alışveriş! bir leşi bir leş tirirken yırtk, yarım; satan o giysileri benden önce de giymiş... ben aynayla kopmuşken bana nasıl bakarım? terelelli terelella, tevellâ ve teberrâ kent leşti ve ben ona bir koku gibi süründüm; artık aşklar taşır beni, ben onlara kadavra olsam da terelelli... mecnun’dum, leyla’ya büründüm... bir kent kendi üstüne çökerken de kış; aşklar yararken aşkları, sözlerde bir yırtılış... |