NEGRESCO,1915
Denizin karşısında taştan bir ironi.
Lüks bir otel olarak yapılmış burası, Barış’ın sonunda. Şimdi başındayız Savaş’ın: Tek bir kişi kalana dek sürecekmiş gibi uçuşuyor top mermileri uzakta. Uyuyamıyorum geceleri. Odaları dolduran inlemeleri dinledikçe, ağrının terk ettiği bacaklarıma bakıyorum mum ışığında. Bu kış daha sert geçecek diyor kepenklerin arkasından homurdayan deniz. Biliyorum konuşmaz deniz, gece konuşmaz, kelimeleri yoktur ölümün, yalnızca Hayat seslenebilir, seslenecekse: Balo salonunun köşelerinde kalakalmış birkaç neşeli tını, yatağımın altında gizlenmiş nefes nefese aşk fısıltıları, koridordan sessizce geçen kat görevlisi şimdi beni dindiren hemşire. |