FUGUE XIII
Zaman da değil
Gidilebilse, ne çok iz kalıyor geride. ’Belki zaman’, diye düşünüyor adam: ’Zaman eksiltebilir birikeni’. Oysa ne zaman, ne de ona benzer şeyler - ona benzer şeyler? - silebiliyor mekana sinenleri. Eşyalar değiştirilse de, yeni badana yaptırılsa da değişmiyor ağrının kurduğu sıra: Değişmiyor çünkü sokak adları, değişmiyor şehirler ve insanlar, dünden bugüne inatla yürüyen inatçı mantık: Her mevsim, her dolunay, yağmurlar, bahar aldatmacaları, her kuyu, her kule, her balkon, kadehler, mumlar, köpükler, her kırmızı, her siyah, her gri, her uyku, her düş, her uyanış - yer etmişse - aynı çiviyi isteyen bir delikte tıpatıp zonkluyor. ’Zaman da değil’, diyor adam, kimse yokken, yüksek sesle. Yeni bir iz kalıyor orada, o an. |