EL
Acılarla dopdolu susuz bir yazdı,
Sanki en başından kuyuyu kazdı, Sözünü dinleyecek epeyce azdı, Anılardan kalanlar kırık bir sazdı. Pencere önünde sarmaşık vardı, Hüzünlerle bir olup her yeri sardı, Anıları acıtan kahrolası bir yardı, Sanki bunca acılar başka bahardı. Gönül eski günlerini arayıp durdu, Sevdiği olmayacak zamanda vurdu, Belki yarın yine yeni sabah olurdu, Anılarını bıraktığı yerde bulurdu. Kış yine en soğuk yüzüyle geldi, Aşkların sıcacık umutlarını deldi, Bunca mutlu günde yalan bir seldi, Desene seni alan belki bir “el”di. |