Yandı
Dağ gibiydi yürek
köz düştü ansızın yandı yandı yandı... İçinde körpe fidanı vardı yaprak döktü ansızın boynu büküldü söndü söndü söndü... Dağ gibiydi ama küçücük kaldı kendi avucunun ayasına sığacak kadardı sesi sedası çıkmasın arsız sokak dilencisiydi zengin kapıların parmaklar zindan demirleriydi artık üstüne kapanan çıkarsa canı çıksın yeter ki sesi çıkmasın son nefesini versin sussun sussun sussun.. kıymet bilmeyen gönüllerde pervasız onursuz yaşayacaksa yok olsun ölecekse kendi avuçlarında ölsün... Ahmet MORAN 23/01/2012 |
Kutlarım değerli şair..