Affet beni Kadın’ım!
Sana yalan söyledim.
Ben senden hiç gitmedim oysa, gidemedim,
İkimiz ’bir’ ediyorduk
Beni diğer yanımdan ayıramadı birlikteliğimize vurulan hiç bir neşter,
Sana yalan söyledim Kadın’ım!
Ben seni hiç unutmadım, unutamadım
Senin gözlerinde uyuttum geceyi,
Yanaklarında ağardı tan yeri,
Yıldızlar saclarında asılaydı
Ve bu yüzdendi her rüzgarda benim dilek tutuşum
Seni diledim,
Cenneti diledim, gözlerindeki cenneti...

Affet beni Kadın’ım!
Sana yalan söyledim.
Hiç bir mektubunu yakmadı içimdeki ateş,
Hiç bir gece uyumadım sürmeden gözlerime, yazdığın satırları,
Hiç bir sabaha da uyanmadım, kollarımda fotografın olmadan,
İlk günaydinı ben hep sana söyledim,
Saçlarına bıraktım ilk öpücüğü...
Sana yalan söyledim Kadın’ım!
Ben seni hiç aldatmadım senin dışında hiç kimseyle...

Affet beni Kadın’ım!
Sevmediğimi söyledim.
Evet sevmedim, sevemedim
Senin olmadığın bu kenti hiç sevemedim,
Ne yağmuru ıslattı beni, ne güneşi ısıtmaya yetti yokluğunda,
Mevsimleri unuttum, unuttum yılları,
Olmadığın hiç bir özel günü sevmedim,
El ele dolaşan insanları sevemedim,
Kıskandım güneşi sevgilisin gözlerinde batıran insanları,
Sana yalan söyledim Kadın’ım!
Aslında hep sevdim bu kenti, giderken kokunu bıraktığın için,
Bu yüzdendi bu şehri terk edemeyişim...

Affet beni Kadın’ım!
Sana yalan söyledim.
Hiçbir denizin dalgası okşamadı eteklerimi,
Açılmadım başka sulara, kırıktı yelkenlimin kanatları,
Liman sendin, gemi ben,
Deniz sendin, kaptan ben
Bir ömürü demirledim ben sana
Seninle aynı yakamozu örttüm üstüme
Aynı ufku seyrettik belki de, birbirimizi düşleyerek
Ama sana yalan söyledim Kadın’ım!
Hiç benim olmadığın kadar, hep senindim aslında...

Affet beni Kadın’ım!
Sana yalan söyledim.
Senden sonra hiçbir kadının sözleri okşamadı tenimi,
Hiçbirinin gölgesine yaslanmadım dinlenmek için,
-Unut beni’ dedin, önce kendimi unuttum,
Bir daha düşlerine uğramamaya söz vermiştim sana,
Yapamadım, başaramadım,
Affet beni Kadın’ım!
Seni çok özledim,
Affet beni,
Seni hâlâ çok seviyorum.

Mümin Hakan ALKAPTAN