İlim meclislerinde aradım, kıldım talep
İlim geride kaldı ille edep, ille edep
Edep bir tâc imiş nur-i Hüdâ’dan
Giy ol tâcı emîn ol her belâdan.
YUNUS EMRE.
________________________________

Bazı câhiller güyâ hicvedip adam taşlar
Söze ya eşek ile ya öküz ile başlar
Peşine devâm eder, inek, katır, at, ayı
Adam şâir değil de sanki bir kabadayı
Hele diyenler yok mu şerefsiz, dümbük, dürzü?
Kaldırıpta başına indireceksin gürz’ü!

Taşın ne muhâtabı ne rotası bellidir
Ama kendine sorsan fiyakası ellidir!
Üç beş kişi alkışlar yalandan verir gazı
Saymaya devam eder, yılan, çıyan, it, tazı
Koltukları kabarır, krallık ilân eder
Yazık şiirlerine, burda oluyor heder!

Saymazlar büyükleri, sevmezler yağızları
Argo kelimelerle doludur ağızları
Sanki cenke çıkarlar silahlanıp, atlanıp
Pohpohlarsan sevinçten uçarlar kanatlanıp!
Hayvan isimleriyle kedi, köpek ve sâir
Ne taşlama yazılır ne de olunur şâir

Bâzısı da not yazar ’kimseye değil’ diye
O zaman bir hayâle bunca hakâret niye?
Ucuz kahramanlıktır bunların yaptıkları
’Allah bir’ deseler de nefistir taptıkları
Bu tipler komplekslidir ve özgüvence fakir
Kendini bir şey sanıp eli görürler hakir

Birazcık edep lütfen, inanın ki çok ayıp
Sevgi kalmamış sizde, saygı ezelden kayıp
Ya doktora görünün, ya okuyup üfürün
Sorarım bir şiirde ne işi var küfürün?
Ne sinir yapacaksın, ne kızıp azacaksın
Hiciv zekâ işidir, inceden yazacaksın!

.