EŞİĞİNDEYİM KARANLIKLARIN
Astarı yırtılmış bir kere kimliğimin
bildiğim uzun yorucu yolların kaşifiyim avuçlarımda boşluklara tutunmanın nasırı içime işlemiş hüznün sarısı temize çekmek isterken tüm hatalarımı kara mürekkeplere bulamışım içine de biraz gözyaşı katmışım soluksuz tükenişler, körmüş gözler ondanmış hep bu yitişler kısa tenefüslerimde ateş bahçelerinde salınmışım zil çalmış duymamışım ne çok sevmişim ne çok inanmışım şimdi ruhumun musalla taşında uzanıyor hepsi boylu boyunca sarhoş olup yalpalamışım, yaşam çizgisinin üzerinde çok uzun yıllar boyunca gerçeğe inat düşlere dalmışım sonra aniden uyanmışım suskuların şiddetindenmiş sağırlıklar çok sevmektenmiş yaşamdaki en büyük aldanışlar beni tutamayışından anlıyorum şimdilerde, titriyor elleri de umutlarımın itmeyin beni çünkü, eşiğindeyim karanlıkların ( Dilek KARSLIOĞLU ) |