derin çığlık
gözlerim nemlenince
bir ıstırap kuşatır beni en güzel cümlerin sanadır bütün şiirleri uyanınca kan ter içinde kabusumun devamıdır yatağımın boş tarafı senin yokluğun gölgelenir o an yüzüm ekşir eski bir hüzün ürkütür beni odamın ışığı seni bana hatırlatır ayışığı sözcükler yitirir kendini intihar eder dilimde son kelime yanık bir ney sesimi bilmem bilmem kaçıncı senfonidir doğanın nağmelerinden beni bana seni bana getiren yoksa bir bedevinin sahrada gördüğü serap mısın? |