tane tane dizerim sözcükleri söz ipliğine
boyarım bir güzel
çiğ rengi mi desem yoksa deniz mavisi mi
koyu lacivertin tam orta yerinden
ateş rengi ince bir çizgi
ve kan kızılı özgür damlalar ekledim mi
değme keyfime

karşılıksız aşklara inat
ayrılıklara inat
hatta yaşama ve ölüme inat
koyu çam yeşili de cabası mı desem

“ imgeler ” serpiştiririm
en ipe sapa gelmez,en yüze çıkmadık,
en utanmaz imgeler
düşerler omuzlarımıza bir bir
tertemiz kanatlarından meleklerin

ve üstüne de “söz ve anlam”
şöylesine romanların bile diyemediği
ya da
öykülerin ve bilcümle paragraf yığınlarının
uzanıp da dokunamadığı
o düşsel, o gizemli ve derin anlam
özün de özü yani

ve sonra
uzak dünyaların en ulaşılmaz müziklerinden
tel tel, dize dize…
özgür martıların çığlık çığlığa okuduğu
en yakıcı, en ateş dolu serenatlarıyla
süslerim gönül bahçelerini

sonra
sen/ ben
ve biz
tüm evrenin en uzağında
uçsuz bucaksız bir kumsalın
ve ak köpüklü masmavi bir denizin
aşka ve bilumum yangınlı düşlere açık
mavi / koyu mavi bir Akdeniz gökyüzünün
dallarına asılmış
ak / apak bulutların
en sakin ve en sokulgan salıncağında
sen/ ben
ve biz
yani ikimiz

kim demiş ki
“ yaşam bir şiir değildir…” diye
sen/ ben
ve biz
yani ikimiz
şiirin bu cennet ülkesinde
en ulaşılmaz, en derin, en yaşanası
ve en görkemli dizeleri değil miyiz…


sen/ ben
ve biz
yani ikimiz

(zekeriya çavuşoğlu)