Yaşa(n)dımben kalemi hüzün söken kadınım ! sevincim kursağımdan geçene kadar’dı yaşadım yaşandım . . . eskilerin sırtından inip çoktan yarıladım yarınları Allah aşkına kurcalamas(y)ın artık kapanmış yaraları gözler değmeyecek birbirine tanımayacak ten teni gördüğü yerde ateş külün yatağından düşerken söndürecek sıcağı nefesiyle ve . . . gece siyah pijamasını giyer mehtâba karşı karanlıktan bir yorgandı ayak altındaki yine de örtün dışarda kalmasın öz/eli üşümesin titremesin benim onda titrediğim gibi saat kurulur sırtını dönen yabâniliğin göğsünde solar baharın gül yüzü şafak söktükçe kokusu yayılır acının şehrin aralıkları dolar onunla emanetçi al bâri emanetini ! hamalı olduğum sevdânın semerini bırakıyorum yere çöktüğüm gibi kalkarım elbet kimse dokunmasın ellerime ıslak sesiyle kırık bir yalnızlık değer omuzuma ¿ . . . ¿ 04/01/2012 12;12 eMİNE |
çöktüğüm gibi kalkarım elbet
kimse dokunmasın ellerime
ıslak sesiyle kırık bir yalnızlık değer omuzuma
Hüzünler verse bile,her hali yakışan kaleme,tebriklerimle ve sevgimle..