Melez bir rapsodi zamanı içimde
Şamdana üç yıldız koyalım
Sensizliğime üfleyelim dudak bükerek
Tanınmasın diye kalbimize kara bir gözlük takalım
Sayfanın sivri tarafında dengede durmaya çalışalım
Yaşamak ne zordur diyerek bir parça gülümseyelim
Zihnimize gizlenmiş dayanıksız düşünceleri ayıklayalım
Kumdan diller yapalım
Haylaz bir öpücüğün hınzırca dağıtacağını bilerek
Geceyi gözlerimize bağlayalım
Aydınlığı yakalamaya çalışalım
Kaybeden bu mevsimi gömsün içine
Kaybolacağımızı bilerek



Pastada iki tereddütlü mum yanıyor
Son kez üfleyeceğim heyecanlarıma
Ve bir dilek tutup terk edeceğim kalbini
Sonra ruhumun alt katına inip
Çok zor bir ayrılık sorusu çözeceğim
Bilirsem ten kokulu bir yaprağı heykele çevireceğim
Unutulmuş hüzünler müzesine koyacağım
girişler mühürlü olacak
kokladığımız bin harf birleşip bir hayalete dönüşecek
ürkmeyeceğiz çünkü ürkecek vakitlere çoktan el sallamıştık



pişman bir fırtına beynime sızmaya çalışacak
damağımda erimek isteyecek
gırtlağımdaki soluk olmak için düş önergesi verecek
oy çokluğuyla reddediyoruz biz bu kılık değiştirmiş sanrıları
bundan sonrası sırf keder ısrafı



mors alfabesine gerek yoktu aslında
gözbebeklerimdeki elveda yazısını okuyabilmen için
sihirli kürenin pilinin bittiğinden anlamalıydın
bak görüntü parazitli
hayal meyal görünüyor başak burcunun saçları


bir ipte iki suç oynamaz
bundan sonrası ayrılmaya tam teşebbüstür
bundan sonrasında kromozomları bozuk bir ihanet doğar
bundan sonrasında bir parmak siyahı yüzüne çalarım
çok istediğim de vermediğin mavilerin gibi



artık iflah olmaz kiraladığım hayallerin
sihirli bir pansuman bile iyileştiremez seviyorum yüklemini
zaten ne geldiyse ruhumuza
sırtımıza kat kat yüklediğimiz bu yüklemlerden geldi



zamanı geldi tam ortamızdaki gölgemizin gözlerini kapamak için
“sabaha karşı söküldü ruhumdan” diye yazsınlar yitiş raporuna
“İyi niyetli bir terziydi , yırtık tenleri dikmeye çalışan” desinler
Sonra yaşadıklarımızın üstünü kuş resmi olan bir gazeteyle örtsünler
Ve bir yokluğa sığdırmaya çalışsınlar bizi, her zaman yaptıkları gibi



Bundan sonrasına artık keyfimle birlikte karar vereceğiz
Yaralarım benden ve içimden bile yorgun
Akıntıya çektiğim kürekleri bir ihtiyaç sahibine bağışlayacağım
Ben artık “vardım yoktum” sokağındayım
Gel demeyeceğim ne sana ne de içimdeki harbe
Çünkü ikimiz de çok sıkılırız artık
Aynı filmi çok kere ve doyumsuzca izlemeye



Bu şiir beni çok acıktırdı
Dolapta geçen mevsimden kalma biraz umut olacaktı
Anlıyorsun değil mi?
Yaşımız tutmuyor artık bu rüyalara…


Oktay Coşar