can evimevren beni yine kıçından anladın!.. kalabalığın içinde keskin bir iyot kokusu her ana hazır esas duruşla bekleyen o yolcu.. olanları içimde taşıyarak yürüdüm sadece. günden güne azalan kendime armağanım hayatımın altına döşediğim mayındı. kimse yok mu diyenlere cevap vermek yerine çığlıklarımı kefenleyip gömdüm.. evet belki gözlerimden utanıp felç geçirenlere bir çift sözümü esirgedim. lâkin, gölgemle bile ne çok alıp veremedikleri varmış. can evimdeki yersizliğin ve buna sebep olan ihanetin sahiplerine yine yeniden Allah’ın selamı üstünüze olsun... |