. ’ 12 ’
9 _/ 3
’ . 6 . ’


Sustum
Zamana yenilmiş gibi
Sessizce ağladım kendime
İçimde kopan fırtınalar,
Ve yaralı yüreğimle
Hep aynı acının çemberinde döndüm...
Kaderimle başbaşaydım
Ne hüzünlerim,hüzün gibiydi
Ne acılarım acı...
Sancılı gözyaşları döktüm kuytulara
Her bedele gögüs gerdim
Her yolu denedim çıkmak için aydınlığa,
Çaresizliğimi gördüm gölgemde
Bir mum gibi erirken siyahların içinde
Öğrenemedim beyazın tadını...
Herşeyden yoksundum
Bitmek bilmedi yazgımın bahaneleri,
Sürüldüm kendimden öteye
Bıçak gibi sırtımda
Taş gibi bağrımdaydı öfkem...
Soruldum,sorgulandım yıllarca
Aklanamadım,
Karanlık bulutların altında
Sineye çektim herşeyi
Haneme yazılan her bir günahı
Boynumun borcuna saydım...
Eyvahlara alıştı dilim
Ne tövbelerim tövbe gibiydi
Ne özürlerim özür,
Nerde haklı,nerde haksızdım
Göremedim doğruları
Uçurumdan düşer gibiydi
Ömrümde ki her an...
Bakındım etrafıma
Savruluşumu gördüm rüzgarın önünde,
Ne dostlarım dost gibiydi
Ne düşmanlarım düşman...
Yeri göğü inleten çığlıklar duydum
Kıyametim koptu sanki
Ve ben uyandım,
Sığamadığım hayatın içinde
Kaybolduğum kabuslardan...
Yoruldum yer aramaktan
Huzur sokaklarında
Yakışmıyordum mutluluğa belli ki,
Dondu bakışlarım ufuk çizgisinde
Yavaş yavaş kayboldum
Kendi bataklığımda...

21:50__25.11.11