Ankara Kadar Vefalı
Karalara büründü gökleri Ankaranın
Soğuk rüzgarı eserken sonbaharın Delice boşanırken yağmurlar Ben sensizce bekledim Gelmeni umarak saatleri ekledim saatlere Belki sevgi pınarımda demlenir dedim zaman Ankaranın ayazında kavruldu ellerim Dudaklarım ise aşkına susuzdu çoktan Bekledim ben hep seni sevgili Ankara kadar kara bahtımla Belkide ümidi almıştın sen Belkide gidişinle kararmıştı dünyam benim Bilemedim bilemedim sonsuz acıları Sen varken göremedim ayrılığın sert rüzgarını Habersız vefasız gidişinle ben Anladım aşkımın ecel saatini Yeniden gün doğarmı buralarda bilinmez artık Yeniden sevgi olurmu ısıtan ayazlarımı yüreğimdeki Sensizde bir yaşam var olurmu bu diyarda Ankaranın karası gider anısı kalırmı bende senin ardında Belkide birgün yaşarım son anımı senle Sen sevgini belkide hasretime salarsın Söndürürsün yanan kanayan yaralarıma tuz basarsın Sen beni belkide bir ömür Ankara kadar sever sararsın Ankara kadar vefalı olursun bana sevgili belkide birgün Ankara kadar güzel olursun en kara zamanında bile Hasreti eklersin yanık mektubuna Posta güvercini ile gönderirken Ankara ya bana |