pazar günlerinin cumbalı sessizliği

çığlık da atılsa yitmiyor otobiyografilerden

çıkmıyor sözlüklerden

teorisyenler şaşkın

doğru!

kullan at günler düzüyorum bu aralar

yaşıyorum işte

diğer değişkenleri sabit tutarak

_tümörlü çocuklukları

kendisi asil ölçüde, sevişmesi basit ölçüde hayat felsefesini_

kusuyorum belirsizlikleri ki

yaşasın onlar da lamekanı

bir ödülü var mı acaba

yaşarken yaşamayı beklemenin?

bunu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var!

asla bir muhavereyi mühim kılamazsın

içine edildikten sonra tüm sahnenin.

okkalı bir diyagramın eli uz ütopyası

sararken feraceli kadınları

titrer mi hiç elleri?

tüm anarşik fütursuzlukların

tesir ettiği besmelesiz cümleler

kabul gördü

kayrılan bir çift avcun çukurunda.

basıldıktan sonra bir damara

ya korkuya abanılır

ya ’’sıradanlaşmanın’’ postmodernizmdeki

dilenen bakışlarına

al işte bırakıyorum mevsimi

ve dahi sonbaharı

son vuruşuna kadar sömürülmüş yaprakları

vazgeçtim!

resessif kentlerin özet akışları,kanlı ayrılıklar

bu geceki tüm kürtajlar

tüm tohumlar

kurumaya terk edilmiş tüm spermler

jest ve mimik ihlali yapıyor sol şeritlerde,

kelimelerin korkup zamirlerden medet umması gibi

kutsal jargona uymayan masumiyetin

anasını satmaktır,beceriksizlik

ve artık anladım ki

insan iyelik eki almıyor

_senyorlar ve senyoralar dahil_

.