Koyu karanlık saatlerin ardında yine hayal kuruyorum
Özlediğim yaşamın nefesini hissediyorum bedenimde
Şimdi ben BEN’miyim diye sormak zamanı aynalara…
Evet bu yüz bana ait.
Bu gözler, bu kaşlar…
Bir şey faklı sadece
Gözlerimdeki anlam…
O SEN’sin…
Senden bana kalan ifade.
Özlemek anlatılır bir şey olsaydı,
Sadece SEN derdim.
Sonrada üç nokta koyardım ki,
Sen tamamlayasın bir gün.
Gelmeyişler korkutmuyor,
Yada kavuşma zamanlarının telaşı.
Kendimden korkuyorum
Seninle yaşayamamaktan
Bir nefes olamamaktan,yetememekten,
Uzanamamaktan.
Zamanın dipsiz olduğunun fakındayım,
Kelimelerin de anlamını veremediğinden.
Nasıl anlatılır,nerden başlanır yada nasıl yaşanır,
Fikrim yok.
Bütün olmak,yaşamın tek yolu olmak,sevda olmak,
Anka kuşu olup, kaf dağına uçmak.

Gün sensizlikle başladı yine
Sensizlikle biteceğini bilmek günden koparıyor beni.
Zaman sensizliğin derdinde takılan dakikalarda yaşıyor
Zaman yaşıyorda,ben zamanın neresinde yaşıyorum.
Dünyanın hangi kıtasında sen varsın?
Hangi mevsim senin mevsimin?
Hangi toprağa basar ayakların?
Hangi pencereden bakarsın?
Senin soluduğun havada olamamak içimi acıtmıyor.
Çünkü ben zaten senin soluduğun havanın anlarındayım
Sen de zaten benim soluduğum anlarımsın.
Ruhumsun,yarımsın.
Sesim,yüreğim,hayatımsın.
İşte o cümle…
Seni seviyorum…
Yetmedi yine her zaman olduğu gibi.
Yetmedi seni seviyorum demek…


Mirage

Haziran-2007