Beni Beni


Yarım sensin güzel, yarı da benim
Firar etti aklım duy beni beni
Beden senin için senindir canım
Aşıktan deliden say beni beni

Türkün türküm olmuş dudakta dilde
Kavuşmaz yaraymış aşk olan kulda
Mızrabım perişan dermansız elde
Aşkın hançeriyle oy beni beni

Bazı tok gezelim bazı bazı aç
Sende bizden doldur sen de bizden iç
Sanma yaralayan okundaki uç
Gözün üstündeki yay beni beni

Senden ayrı durmak zulüm çektirir
Dert bağıma bir bir fidan diktirir
Aklıma geldikçe yaşlar döktürür
Ceylani perişan vay beni beni



Bülent Ceylani



1974 yılında Gemerek’in Çepni kasabasında doğdu. Asıl adı Bülent Ceylan’dır. İlk ve ortaöğrenimini Kayseri’de, yükseköğrenimini Sivas’ta tamamladı.

Bağlama ve şiire küçük yaşlarda ilgi duymaya başladı. Emlek yöresi aşıklık geleneğiyle içiçe bir aileden gelmesi bağlama çalmayı öğrenmesini kolaylaştırdı. Özellikle babasının Aşık Veysel, Ali İzzet ve Sefil Selimi gibi aşıklara ilişkin anlattıkları gelişmesinde önemli katkılar sağladı. Bağlama çalmayı herhangi bir ders almadan kendi kendine öğrendi. Dinlediği aşıklardan etkilendi ve zamanla geleneğe ilişkin bilgisini pekiştirdi.

Şiir yazmaya lise yıllarında başladı. Önceleri kendi şiirlerini başkalarının mahlaslarıyla seslendirdi. Zamanla çevrede duyuldukça Ceylani mahlasını kullanmaya ve kendi şiirlerini bestelemeye yöneldi.

Ceylani’nin şiirleri birçok araştırma, dergi ve gazete yayınlandı.

KAYNAK:© BeKa Sitesi


*
)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(((-269-)(-)(-)(

Bende bir yaralı aşığımım ey yar
Feryadım sanadır duy beni beni
Diner mi yürekte bu ateş bu har
Söner mi bu ateş oy beni beni

Aşk ile tutuşup atarken yürek
Billidir halimden söze ne gerek
Aşkımdan çıldıran deli diyerek
Bir Mecnun yerine koy beni beni

Derdime durmadan acı katarsın
Aylarca görünmez gözde tütersin
O hilal kaşını niye çatarsın
Bu sevdan edecek zay beni beni

Bu aşkta vuslatı zor görüyorum
Başıma bin türlü dert örüyorum
Öyle yanmışım ki su arıyorum
Ne dere kandırır çay beni beni

Dindirmez hiç bir şey yürek ağrımı
Nedense nazlı yar duymaz çağrımı
Yokluğun deliyor her gün bağrımı
Nolacak bu halim hay beni beni

Sinemi sevdanla hep dağlıyorum
Giyip karaları dert bağlıyorum
Hüzünle hem halim hep ağlıyorum
Güler mi bu yüzüm vay beni beni

Lüzumsuz gönüle hasret ekipte
O gönül köşkünü sözle yıkıpta
Kıyıdan köşeden gizli bakıpta
Bi çare, deliden say beni beni

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz