Kum tanesi gibi salındım
Kimsesizliğim kesti dilimdeki nefesi
Bir ismim var benim
Kimsenin telafuz etmediği


Sol yanımda bir sancının ayak sesleri çınlar buruk bir yara
Kırık kolum direnmiyor artık yaşam denilen deryaya
Gülüşlerimi çöpe attım çoktan
Küs yaptım artık yarınlarıma


Feracem düşmüş gördüklerim hep rüyada
Kör gözlerim ağlayan bir çift mavi
Bakan görmez benim gibi ellerim başka ellerde kilitli


Artık nüfusumda son demim benden yok başka nesiller
Acınıyor yaralı yüreğime
Utanıyor yüzüm
Kaldıramıyor göge yükselmiyor sesim
Suskun intiharını bekler gibi ayaklarım
Bitti bende gelecek kavgasındaki mecalim


Öksüz dediler dün öyle ses verdiler
Adımı yazdım kumdan kalelere kendimce
Sormadım Annemi kimdi diye
Ben bekliyorum yalnızlığımla kimliksiz


Oysa ben senin teninde zencefiller koklardım Annem
Ben senin koynunda hayata tutunur dalardım rüyaya
Koşar oynardım yorulur
Yine yine bıkmadan
Seni koklardım nefesimde
Şimdi öksüz
Ve yalnız kimse bile değilim



n.altın BİNGÖL 02/11/2011 çocuklar çiçek çiçekler sevgi ister…