Plasenta Sıkıntısıne kadar da rüyasız kalmışım sessizliğimde açık unutmuş kendini nehrim dibi görünüyor şehvetimin bu düğümler ne kadar kördü? Lakin sorular yasaktı değil mi bunca imlasızlığımda? Koynunda bir mezarmışım gibi kımıldamıyorum Çıplak kelimelerden bir şilte üzerimizde Görüyor musun ne çok yaralamış o noktalar bizi Ne çok nokta koymuşuz tenlerimize her fırsat bildiğimizde Söylesene biz ne zaman vazgeçeceğiz emzirilmekten? Söylesene biz ne zaman kesileceğiz sancılardan? Sahi her soru imi bir esti değil mi tarihimizde… Tasnif ediyorum hayallerimi senden yana Sarhoş griler bir yana Üvey maviler bir yana Tek tek ayıklıyorum kendini Biri kessin sancılarımdan kordon bağımı Pek vahim ve pek rahim bir açlık, arzu kesemde Tüm hücrelerim çiğniyor sanki ışığımı Gittikçe kalınlaşıyor karanlığım Yine bir doğum çığırtkanlığımda… OKtay Coşar |
şimdi bir şiirin dergâhında yüreğin odasına delice yağan bir türkü olma vakti...
tebrikler...