Soluğun ıradıkça
Ruhumda büyüyen dağlar
Patlamaya hazırlanan bir yanardağa dönüşüyor

Eşkali belirsiz gurbete doğru koşmakta olan
Çığlık kim

Ben miyim
Nerdeyim

Bir acı
‘eyvah’ dendikçe
Daha çok kırbaçlar ya insanı

O haldeyim.

Adresini kaybetmiş karakış ayazı
Gönül yurdumda
Böyle mi kavuracaktı bedenimi

Sen
Düşmeliydin
Sözüme

Sözün düşmemeliydi
Şiirime

Olmadı

Kokun uçmasın diye
Ölünceye dek
Sımsıkı yumacağım ellerimi

Kadehim
Dibinde ziftten farksız bir tortuyla
Suskun duruyor masamda

Ve
Ortasından ikiye ayrılmış dudak izleri
Sanki yıllardır konuşmuyorlar
Birbirine küs komşu evler gibi

Senden başka
Hangi kor emzirebilir ki şimdi beni


Söyle
Hangi vuruşmalarla
Tutsak edilebilir ki
Sevdanın yazgısı

Yenik düşsem
Bir kez ölürüm

Ama …

Ne zaman buradan geçsem
Anılar takılacak peşime

Öl,dersen öleyim
Ne’yleyim?

Kalemimin ucunda
Asi bir son damla
Nokta olmamak için direnip duruyor

Yine de
Suçlusu ben olayım
son noktası konmamış sana adayacağım şiirlerin

Necdet Arslan