acımasızdır zamanyaşama dair her ne varsa hepsinde bir ölüm siyahı sessiz bir can çekişte son nefeste gibisine zaman solgun güllerin feryadında dalsız yaprakların kurur sarısı baharlar bitti çoktan hangi eylülü ararsan ara zemheri ayazında titreyip durur umutlar en son neyi kaybetmiştim solarken zaman seni mi yoksa? ben mi kaybolmuştum ne bileyim kendi benliğimin kuytularında öylesine uzak ki o mutlu günler anımsıyormusun bilmem şen gülüşlerimizi kar kış ayazında içimizi ısıtan ellerimizi şimdi, neredesin bilmiyorum bari kendine iyi bak hala gülümseyebiliyorsan gülümse yine de mutlu ol olabildiğince yaşarsan yeniden bahaları bir nisan akşamında gün batımında yine o sahilde kayalıklara yakamozların ışıltılarına dalıp gidersin belki de işte o zaman sor kendine ... neydi değişen ? sen miydin ? yoksa zaman mı ? ... ... Mert YİĞİTCAN 15 11 2011 beykoz / istanbul |
anımsıyormusun bilmem
şen gülüşlerimizi
kar kış ayazında içimizi ısıtan ellerimizi
şimdi, neredesin bilmiyorum
bari kendine iyi bak
hala gülümseyebiliyorsan
gülümse yine de
mutlu ol olabildiğince
tamamen doğal ve romantik bir atmosfere düşürüyor bu şiirin insanı harikaydı tebrikler şair