Verilen rüşveti almak yerine eli palaskasındaki tabancasına giden Babamın sürgün edildiği İzmir- Alaçatı dolaylarında bir köy. Çocukluğumun masalımsı köyü. Çiftlikköy…
Yarım asır sonra gidip izini bulduğum komşumuzun kızı Nezihe Ablamın o çocuk yüreğimde yer eden unutulmaz fotoğrafı…

Damla sakızı kokardı saçları hep
O yüzden olsa gerek
Damla sakızını sevdim ben de hep
Konuşmazdı. Bakışları anlatırdı her şeyi
O yüzden olsa gerek ben de sustum hep
Hiç bir ressam çizemezdi ellerinin resmini
Hiçbir şair anlatamazdı güzelliğini
Ve hiçbir aşık göremezdi
Ruhundaki sonsuz zenginliği
O yüzden olsa gerek
Ben de kendimi ulaşılmaz sandım hep
Belki de o yüzden döktüler Yunanlıları denize
Tanımasınlar sevmesinler diye onu
Perili konak onun için yapıldı belki
Görmesinler bilmesinler diye onu
Ama bir gün o kocaman zengin adam
Geldi gördü tanıdı
Ve aldı götürdü bizden
çok uzaklara onu
O yüzden olsa gerek
Uzaklar hep uzak oldu benden
Ve ne de düşürdüğüm cüzdanımı
Utanmadan alabildim yerden
Bütün bunlardan olsa gerek
Haykırıyorum: Haksızlığa Onursuzluğa
Sevgisizliğe olan isyanlarımı
Ben de hep!