yalnızlık kokusu
gökteki parlak yıldızları saymaktan bıktım,
maviyi düşlemekten, tek odalı bi kalpte dolaşmaktan, bir leke gibi hayata bulaşmaktan... bıktım her yağmurda üşümekten, bıktım yağmuru düşürmekten, bıktım zamansızlığı düşünmekten.. hep solmaya açarmış çiçekler ölmeye doğarmış insanlık, sönmeye belki de bir su birikintisinde... dönmek istermiş küsen yıllar, sönmek istermiş o gökteki yıldızlar gitmek istermiş ruh, yalnızlığın terkedildiği yere kadar... bir buket aşk verse de hüznü bazen boşverse de sönmüş nice köz parçasına üfleyip kül savuran kalbimden bıktım beni bana terkeden, pek te sevimsiz yürüyen, sırtında kamburu çıkmış bitkin hayatımdan bıktım kendi küçük devletinde, zalim diktatörlük güden, kelebek tutmasını bilmeyen, şu arsız çocuktan bıktım... |