DİLSİZYaşlandı bu şehir Sorsanız bilmez Ağaçlarının, kuşlarının sayısını Bilmez, her güz Kaç veda yaşadığını. Yorgun çocuklarının sesine Dar kapılardan sızıyor kimsesizlik En kalabalık meydanlarında çınlıyor Sessizlik. Binalar da suskun, çiçeksiz Karanlığa açık pencereler Ayrı odalarda sağır ve dilsiz Yalnızlığın gizlendiği evler. Gücü tükendi bu şehrin Ölüm soluğu eksoz dumanları Artık o da umursamıyor Kaldırımların ezdiği Geçip giden hayatları Yaşlandı bu şehir de Benimle… |