Güneşi Söküp Aldılar İçimdengüneşi söküp aldılar içimden neşterle kazıyorlar aydınlığımı zaman kısır bir mimli şimdi doğacak hiç bir güne isim veremeden sığmadığım çukurlarda üstüme toprak atıyorum milyon cellatların iştahını eşeliyor derin yaram tanıdık bir pençenin sonrasında teneşir sessizliğinde unutulmuş yerlede önemsiz bir adreste gizli kendi elimle kendimi ya/saklamış gibi duruyorum barışı söküp aldılar içimden hislerimde eksen kayması her şey büsbütün sevincin izleri yok ediyor daralan göğsümde çoğalıyor uçurum resimleri avazımdan sızıyor eşkiya kılıklı bir adamın ten tütsüsü dişlerimin arasında kekremiş yürek kalıntıları avuçlarımda kaybolan çocukların saç kokusu dünyamı söküp aldılar içimden her sabah dilim kilitli gördüğüm her şeyden bahane arıyorum bir isyanı besliyorum koynumda bebek gibi ne aşkın gülen yüzü umrumda ne de masal kuşlarının tılsımı kilometrelerce uzaktayım herşeyden çürüyen bir elmadan başka tanığım yok yaşımda yaşamımda kanıtsız failsiz şahitsiz dünyamı söküp aldılar içimden Faruk Civelek |