Kederden Ölünmez
adalar boylu boyunca uzanmış toprağa
sular neden boğazlarına dayanmış bilinmez kıyıda balıkçı kayıkları hüzün kuşları günbatımı gözlerinde sessiz duruşları bir girilir de içine bir daha dönülmez bir tuzlu damla ulaşınca bir yaprağa bir ben dönerim yaraya tende görülmez sıra sıra dalga avuç avuç çakıl taşları gecenin gölgesinde suya vuruşları değer de saçlarına tuz izinden örülmez bir ben örerim bu geceyi bu sabaha ve bir kez daha öğrenirim ölürse sevdadan ölür insan kederden ölünmez |