Savrulduk!
Gözlerine ülkeler doğurduğum, Ey!
Saçlarına yakılmış mektuplar yazdığım başını aldın, gittin çok uzak ülkelere
Her akşamın kapısında yitik çocukluğumu bıraktım
Sarıldım boynuma dönmediğin sabahların.

Savrulduk!
Gözlerine mevsimler doğurduğum, Ey!
Şair olmaktan başka kurtuluşum yoktu
Kirpiklerimi bandım avuçlarımda unuttuğun ateşlere
İçimde bir yeryüzünü yıktın götürdün
Denizlere sığındım!
Yunusların bedenimi kustuğu hiç bir kıyıda yoktun
Uzaklardan koşarak gelen bir elçi
Sende bıraktığım saçlarımı getirdi
Taş sahiplerinin affına uğramışsın; ne mutlu!
Ben verilmiş bir fetvanın "vur" emrine râm olurken...

Savrulduk!
Gözlerine yağmurlar hıçkırdığım, Ey!
Ellerini tutmaya kıyamadığım ikindileri takvimlerden yakalı;
... Sen anımsamayalı kızlarım oldu; dört bir yana saldığım oğullarım...
Unuttun değil mi esmercan?
Dizlerime diz çöken o kalbinin yorgun türküsünü...

Şimdi sana
Kırkbini çıkmamış bir hüznün siyah şivesiyle susuyorum
Ardında bıraktığın enkazın tek tanığıyım ya!
Zulmüne şefaat etmemek için
Akıttım gözlerimi ağlaya ağlaya...

Olur ya dönersen
Kadınlarının ve çocuklarının önünde
erkekleri yakılmış köylerde olacağım!

Gözlerinden
sessiz sedasız hicret ettim, Ey!

20 Ekim 2004 /Mersin
Kayıpkentli