’Hüznüm kâl’amdır benim’


kırlangıçların kanatlarına assam yüreğimi
hangi sınırda karşılarsın beni
bizim sınırlarımız vardı değil mi


çekirdeğim düştü toprağa
g/özünden bir damla su ver bana
olgunlaşmamış bahar sancılarımla
doğurduğum umutlara el/veda


derin besmeleler çekiyor yüreğim
kıyama kalk ey derviş
secdede yüzüm
bir sufinin parmak uçlarından dökülen
billahi benim hüznüm


...


serabı sevdim
sırtımda eski güneş yarası
ah benim bedevi tenim
damıttım dilimin mahzeninde
seni ab-ı hayat diye içtim


kapama gözlerini
ruhumu soyuyorum senden
tüm kainat üryan
inkar ediyor bu gece
doğurduğu yıldızları sema
bir memleket türküsü söyle bana
son defa


...


gergefimde bir çift turna
ay yasak doğdu penceremden
bilir misin şafak boylarında
kanaviçesi sökülmüş ömrün
al kirazları nasıl işlenir
ak patiskalara


ki
günahı boynunda vebal miydim
yedi’verem’boylu bir eşkiyanın
amel defterine işlendim


içlendim...


şimdi mevsim göç mevsimi
gözlerindi vatanım
sen farzet ki
ben kırlangıçlara kıyamadım




Seyran Tankuş