’zaman kendine benzetmez herkesi’

şimdi ben ekimde ağlasam
kasımı yıkar gözyaşlarım
yas ile tutulan
iki yarım ayım
gece inmiş gözlerime
can karanlık keder uzun
güne dönmüyor dünya
çarem azdı
kanıyorum bir avuç toprağa
hasretim
kitabesi solmuş iki mezar taşına

s/öz düşünce k/ağıda
sığınırım can kaleme
yazarım
iki b/ölümde parçalanmış hayata

I

usul boylum
acının üstüne çiçekli perdeler çeksem
soyunsam kalbimden yokluğunu
yeniden girsem yaşamın koynuna
korkarım yine bir ayrılığa gebe kalmaktan
bilsen içimde doğuramadığım
ne çok sancılı bekleyişler var
bir(i) sen
ah bil sen

II

saçı karam
yaşın yaşıma denktir
ömrümün hangi çağına dokunsam
elimde eskiyor zaman
kimsesizliğimi büyüten yıllar içinde
şiirler nice dosttur bana
kelimeler tutar sensizliğimin yasını
bakma cümlelere yüklediğim intizara
tersine aksa da umman
atmadım daha küreklerimi
sütünün her damlası helaldir
ki...rabbim üç uçurtma salmış
göğsümün göğüne
yön vermek için yollarına
biraz rüzgârım şimdi
salınıyor umutlarım göz bebeklerimde
vaktince uçup
onlarda takılacak bir insan dalına
dolaşırlarsa açarım
bunun için anayım
sen gibi




Seyran Tankuş