Yalnızlık tümden baran olmuş akıllarda
Pencereden akıp giden fani yıllar
Sessizce küser geçici benliğe yarınlar
Karanfil kokusu sarar rıhtımları
Ve yalnızlık yine gece yarısı…

Küp küp sessizliğe boğulur odalar,
Odak noktasından kayar sevdalar
Kırmızı etekler sallanır gözümde.
Sahi bir kız çocuğuydum ben de.
Giz kokmuş anılar ve de yalnızlık.
Yine yalnızlık ve saf dışı bahtiyarlık…

Saçlarımdan süzülen cılız geçmiş
Geçmişle örülmüş BEDDUALAR başlar
Yalnızlık, büzüşmüş, soğuk avuçlarımda.
Yalnızlık, ak-kara savaşında.
Denizde yorgun düşmüş hırçın dalgalar
Ve yine vurgun yemiş boş duvarlar…

Şu yalnızlığı boğan eski dostlar:
Ben de kaybolayım bir karlı fanusta,
Tüm acı duygular, essin çığlık çığlığa
Ve çığ düşsün feryat eden akıllara.
Gömülüp rıhtımlara, asılayım yeşil bir huzurla…

Bilmezdim uykumu yeşil gözlerin boğacak.
Kâbusun dümbeleğinde pitonlar doğuracak,
Yastığım boşlukta, kafam zemine doyacak.
Beyincik arı gibi hücrelerimi örerken
Mucizevî Anka kuşunun zümrütlü başı
Uçup da gözlerinin olacak…

Denizleri gemiler devirecek,
Korsanlar arzın midesini delecek,
Ben uykumda Azrail’in olurken
Ellerinden özgürlük uçacak:
İstanbul’un Kızkulesi’ne…
Özgürlük kokacak avuçlarımda,
Yeni cami’den, güvercinler duayla
Pervaz ederken
Secdeye alınlar değecek…
Kim bilir kimin dediğin selalar,
Bulutların olacak.
Ben toprağa verileceğim.
Sılayı, sürgün etmiş, mühürlü bedenler
Sonsuz bir toprağa
Ve ben de ahir toprağa, tutsak düşeceğim.
Azat melekleri seninleyken,
Ben, toprağın parmaklarında gözyaşı dökeceğim