İKİ KELİMEYLE...Gizli bir mabed gibiydi kalbin, Bir bir çıkmıştım ben o merdivenleri. Bazen bir çocuk gibi koştum; düşer miyim? diye hiç düşünmeden. Bazen de, ağır ağır attım adımlarımı; korkarak kaybetmekten yolumu Kimi zaman telaşlıydım; Sanki arkamdan kovalayan varmışçasına. Kimi zamanda hırçındım; Sanki benden başkası, o kapıya ulaşacakmışçasına. Korkuyordum işte!! Tüm nedenlerimi gizlemiştim sevgime. Hiç bir düşünce, getiremiyordu artık beni kendime. Çünkü; SEN olmuştum, sanki yaşıyordun bedenimde... Aklim hep yenik düşüyordu, Sensizlikteki seslere.. Ne yapsam olmuyordu, Çarpıyordu beynimin her bir köşesine. Aslında inanmadığım SEN değildin, Ne kadar vurmuş olsa da, kelimelerle dilime Çaresizlikti işte!! Anlatamadım bir türlü sana; kendimi de, sevgimi de.. Korkuyordum işte..!! Tüm nedenlerimi gizlemiştim sevgime Ama artık ne çare....! elindeyim şimdi, muhtacım, ağzından çıkacak bir tek söze.... Susuyorum şimdi...!!!! Dudaklarımın arasında , yarım kalmış iki kelimeyle... Nergiz Arslan 08/2011 |