ŞEHRİN SOKAKLARI
ŞEHRİN SOKAKLARI
Bir sonbahar sabahı kuşluk vakti, Sessiz ve sakin şehrin sokakları, Sigarasını tüttüren bir adam yorgun, İsteksizce yol alıyor sabahın ayazında. Sokak boyunca sıralı işçi servis otobüsleri, Vardiya değişimi için bekliyor işçileri. Gelenler mahmur uykusunu tam alamamış, Doluşuyorlar otobüslere sessizce selamlaşarak, Kiminin elinde çıkın kimisinde sefer tası. Bir kadın kocasına sesleniyor balkondan, Akşama erken gel unutma sakın, Dayın oğlu Ahmet’in sünneti var biliyorsun, Adam başını sallıyor evet dercesine. Güneş yükselirken ufukta ısınıyor sokaklar, İlk orta lise üniversiteli öğrenciler sokakta. Kiminin koltuğunda kitap kiminde poşet, Küçük öğrenciler iki büklüm çantaları sırtında. Kalabalık artıyor yavaş yavaş caddelere doğru, Kimi yaya kimi özel arabasiyle. Sokağın başında görünüyor seyyar satıcı, Bisiklet tekerleklerinden uydurulmuş arabası ile, Duyulsun evlerden diye bağırıyor hormonsuz bunlar, Çıtıt çıtır bademler albenili domatesler. Sokağın caddeye çıkan başında temizlik işçisi, Hayatından bezmiş çesine süpürüyor yerleri, Sinirli bir tip hep konuşuyor kendi kendine. Parke döşemeli caddenin kaldırımlarında, İş yerlerinin kepenkleri açılıyor gürültü ile. Kimileri diyafon dan kahveciye sesleniyor, Bilmem kaç numaraya iki çay üç şekerli olsun. Simitçinin sesi bozuyor sessizliği haydi gevrek, Yeni çıktı taş fırın simitleri bunlar. Güneş tam tepesinde sokakların, Kalabalıklar sokaklardan çarşı caddelerinde, Yorgundur bedenleri bitkindir insanlar, Geçim derdi iş ve aş çocukların okulu, Çalışmak koşturmakla geçirirler ömrü. Bir siren sesi bozar sokağın sessizliğini, Sokağın caddeye açılan kavşağında, Uyulmadığından kaideye acı bir kaza, Sevinçler yok oluyor feci olayla, Ahlar vahlar hep aynı terane. Hiç bitmeyecekmiş gibi yanlış düzenler. Kırlar gibi nebat kokmaz şehrin sokaklarında, Köy yolları gibi tozluda değildir, Anason kokusu sarmıştır havayı geceden kalma, Herkes yabancı dır birbirlerine selamsız sabahsız. Yıllar oldu bu sokakları belki de unuttum görmeyeli, Özlemi artıyor insanın anılar canlanınca, Bir zaman yaşadığın şehrin sokaklarına. Ben başkalarına bıraktım şehrin sokaklarını, Çekildim bir köşeye sessiz ve sakin, Sırtın pek karnın tok olsada hayatta, Bitmeyen bir çile çekersin bu sokaklarda. Durmuş Karabağlı Eskişehir-1980 |